Permitídeme presentarme, por favor. Chámome Steffen, e son un fotoperiodista de Alemaña, ao que os camiños de peregrinación a través do Oriente e Occidente levaron ata Fisterra, no fin do mundo, fogar da lendaria montaña do dragón "Monte Pindo". Os meus pinceis son as linguas, as miñas cores son as palabras. Desde o mundo azul atlántico de Fisterra, onde os ventos do destino e da vida sopran tan caprichosamente coma as brisas mariñas, comezo, entre outras cousas, a historia do susurrador de cores, Richy Loker, quen

Fisterra, o lenzo da vida,

un día pisou para deixar a súa marca coloreada á man. É un lugar marcado pola súa historia, que remóntase a tempos longamente esquecidos e en parte caídos no esquecemento. Aquí, desde o principio da súa presenza, as persoas traballaron na rexión e obtiveron moito do clima con duro traballo e unha boa dose de creatividade. É un lugar de pescadores con persoas dunha linguaxe rica e colorida, que, con todo, viven xuntas de maneira igualmente taciturna. Ao longo do tempo, moitos artistas e mentes creativas, inventores e amantes creativos da humanidade viñeron, actuaron e desapareceron.

As persoas están tan orgullosas da súa poesía local e rexional como dos seus fillos e fillas. E ás veces tamén dos seus recén chegados adoptados. No pasado, foron os primeiros pescadores quen, utilizando cordas e pedras, desenvolveron plomadas para medir e cartografar a profundidade do mar nas bahías ao redor de Fisterra e os seus arredores. Con isto, determinaron no seu tempo que tipos de criaturas mariñas e froitos do mar eran autóctonos e cales pasaban estacionalmente. Tamén había precursores de sextantes e ecosondas, que hoxe damos por feito como GPS e sonar.

No presente, son os fillos e fillas quen fan que se fale deles en teatro e cine con premios, así como os fillos que inventaron o futbolín ou son filólogos educados e ponen énfase en coidar e preservar a rica linguaxe e vocabulario, así como documentar o seu desenvolvemento.

Estíbaliz de Áncora

As necesidades do pasado esixían á xente ser creativa e reinventarse unha e outra vez. Coa tecnoloxía e as posibilidades dos días actuais, para algúns, esta necesidade ou a conciencia dela desapareceu. Con todo, sempre hai persoas que pensan, senten e viven fóra destes cadrados, caixas e caixóns. É o profundo anhelo de preservar e crear recordos e beleza. Así é tamén con Estíbaliz Lopez, a propietaria do Hotel Áncora en Fisterra. Ela loa e promove artistas independentemente da súa dirección, se lle parece valioso, e todo o bo e belo ten valor para ela. Así como o recordo. Pero máis sobre isto máis adiante.

Os recordos desvanécense e permanecen

segundo o seu valor para cada individuo. E os recordos son a miúdo emocionalmente palpables, mesmo cando un non pode comprender inicialmente a natureza da emoción. Seguramente coñeces, como case todos, a sensación que tes cando extrañas a unha persoa irremplazable para ti. É difícil describir este sentimento. Con todo, este indescritible exprésase a miúdo en sentimentos que fan que un desexe repetir certos eventos ou ver á persoa de novo. Mentres escribo estas liñas, miro unha fotografía persoal que ten ao redor de 115 anos e mostra ao meu avó como un neno de 10 anos durante a época do Kaiser Wilhelm no Imperio Alemán. Só para lembrar a este home, que foi decisivo nos primeiros 21 anos da miña vida. E estes sentimentos poden ser espertados por palabras, así como pola arte gráfica da pintura.

Ricardo (Richy Loker), o susurrador de cores e compositor de cadros,

un día, como saído do nirvana neón das luces da gran cidade de Madrid, entrou na luz da vida de Fisterra, esta perla na costa azul atlántica da 'Costa da Morte'. Ao principio de maneira discreta, pero logo cunha explosión rica e colorida de cores na parede da escola primaria e do xardín de infancia adxacente, a súa arte converteuse rapidamente no tema de conversa. A xente comezou a falar da riqueza de cores. Algúns dos que coñeceron a Ricardo nese momento tiñan un brillo nos ollos, como o que se ten en momentos de recordos que un desexaría revivir. Pero este estrañar non é o estrañar ás persoas do recordo, senón simplemente a situación, as experiencias e as emocións de antano e de días pasados que se tiveron e que hoxe, de novo, dun xeito indescritible, rexurden.

Pero Richy logrou alcanzar o corazón directamente coa súa arte. No meu papel como narrador, isto sorprendeume. Persoalmente, coñecín a Ricardo noutro lugar memorable, un restaurante marítimo no porto de Fisterra, cuxa fachada sempre me lembrou a un barco pirata polo seu estilo de ventás e cuxo nome, apropiadamente, tamén é 'O Pirata'.

Estaba ocupado cos seus ventos de cor emanando de latas de aerosol, susurrando a historia da cabina do capitán na parede da casa. E a conversa con el ao día seguinte, cando tiña rematado a súa obra transformadora, foi tan rica en palabras e pensamentos como escasa en palabras. Con todo, deume a sensación de que podo aprender e comprender como manexar as palabras, ao igual que el coas cores e o pincel.

Hai máis susurros de cores en Fisterra,

que merecen ser descubertos persoalmente para interpretar as súas historias e poesía. Porque foron estes susurros de cores os que inspiraron a Estíbaliz e a levaron a deseñar a fachada do Hotel 'Áncora' como un recordo de familia, tradición e emoción, convidando a Ricardo a dar vida á fachada do hotel con recordos de persoas queridas e pasadas contra o colorido atardecer típico de Fisterra.

E tamén foi Estíbaliz quen recoñeceu este valor e por iso quixo compartilo con nós. Para que estes aparentemente pequenos recordos, unha vez máis á luz do sol poñente, deixen unha gran impresión e nos recorden a todos que a creatividade e a educación ocorren fóra da escola. Alí é onde reside o coñecemento. Pero o coñecemento só se fai tangible a través do corazón e o poder da imaxinación e a creatividade, e por iso permanece na memoria a longo prazo.

Como continúa a historia, estaraste preguntando agora?

Francamente, non teño a menor idea. Pero ti, querido lector, sénteste invitado a vir aquí, a ver por ti mesmo a perla chamada Fisterra, a comprendela e a deixar a túa historia como un capítulo aquí. O que si sei, é que xa algunhas persoas chegaron aquí, ao chamado fin do mundo, e fixeron deste o seu comezo, así como comezaron a súa peregrinaxe aquí.

Deséxolles a todos un 'Bo Camiño', como se di a saúdo no Camiño de Santiago. E isto independentemente de en que dirección o teu Camiño da vida poida levarche. Fai o que fagas, pero sempre co teu corazón. Porque son sempre os oídos os que queren escoitar o que o corazón xa interiorizou e sabe.

• Steffen A. Pfeiffer (alcume Investigasteve)